Arbeidswetgeving

Werken in een verdragsland

Als u in het buitenland gaat werken, heeft dat gevolgen voor uw sociale verzekeringen. U heeft niet alleen te maken met de Nederlandse wetgeving, maar óók met de wetten in het land waar u gaat werken. Nederland heeft met verschillende landen buiten de EU/EER en Zwitserland verdragen gesloten. U vindt deze landen op de pagina Landen met een verdrag. Werkt u in een van deze landen, dan gelden de afspraken die in het verdrag zijn opgenomen vaak ook voor u. Op deze pagina’s leest u meer over wat het betekent om in een verdragsland te werken als u bijvoorbeeld ziek of arbeidsongeschikt wordt.

Geldt het verdrag voor u?

Dat Nederland een verdrag heeft gesloten met het land waar u werkt, wil niet altíjd zeggen dat het verdrag voor u geldt. Sommige landen hebben in het verdrag opgenomen dat u de Nederlandse nationaliteit moet hebben. In verdragen met enkele andere landen geldt dat de wetgeving van beide landen voor u moet hebben gegolden. Op Landen met een verdrag staat ook in welke landen deze voorwaarden zijn opgenomen.

Verdragslanden

Met bepaalde landen heeft Nederland een verdrag gesloten over sociale zekerheid. In zo’n verdrag staat in welk land u rechten opbouwt voor sociale zekerheid: in Nederland of in het andere land (het ‘verdragsland’). U krijgt te maken met deze regels als u vanuit Nederland in een verdragsland gaat werken of als u vanuit een verdragsland in Nederland komt werken.

Met welke landen heeft Nederland een verdrag gesloten?

Ongeacht nationaliteit Afhankelijk van nationaliteit
Australië * Bosnië en Herzegovina
Canada * Kaapverdië
Chili * Marokko
Egypte *** Montenegro
Israël Servië
Japan * Tunesië
Kroatië ** Turkije
Marcedonië **
Nieuw-Zeeland *
Noorwegen
Verenigde Staten */**
Zuid-Korea ***

 

Ongeacht nationaliteit: Voor de verdragen met de landen in deze kolom maakt het niet uit welke nationaliteit u heeft. Het verdrag geldt dus voor iedereen die vanuit Nederland in het verdragsland gaat werken en omgekeerd.

Code du travail

In 2004 is in Marokko de nieuwe arbeidswet (‘code du travail’) van kracht geworden. Dit is een belangrijke stap vooruit in de sociale dialoog tussen werkgevers, werknemers en de overheid. Het effect van de wet wordt echter ondermijnd door de grote informele sector en de grote competitie onder werkzoekenden bij het vinden van (ongeschoold) werk. Vooral overheidspersoneel heeft profijt van de nieuwe wetgeving. Voor werkgevers daarentegen betekent het een kostenstijging en dus verlies van competitiviteit.

De belangrijkste punten van de nieuwe arbeidswetgeving zijn:

  •       erkenning en regulering van uitzendwerk en werving en selectie (de maximale duur van uitzendcontracten is vastgesteld op 3 maanden met een eenmalige verlenging);
  •      beperkt gebruik van tijdelijke contracten (als tijdelijkheid niet uit de aard van het werk volgt,  mag een tijdelijk contract maximaal een jaar duren, met de mogelijkheid van verlenging met een jaar);
  •      verkorting van de werkweek van 48 naar 44 uur;
  •      vastlegging van de hoogte van ontslagvergoedingen en regels omtrent collectief ontslag;
  •     erkenning van het stakingsrecht (dit recht wordt in een andere wet uitgewerkt);
  •     verhoging van het algemeen minimumloon (SMIG) en het minimumloon in de landbouwsector (SMAG).

Arbeidscontracten

Het contract wordt opgesteld tussen werkgever en werknemer. Er bestaan contracten voor bepaalde en onbepaalde tijd. In het contract wordt in ieder geval vastgelegd: functie, aanstelling, proefperiode, regels voor de verbreking van het contract door breuk of ontslag, regels voor verlof, ziekteverlof en afwezigheid en afspraken van disciplinaire aard. Het salaris wordt vrij onderhandeld, maar mag niet lager zijn dan het minimumloon. In geval van ontslag heeft vast personeel recht op een vergoeding.

Vakbonden

In het kader van de nieuwe arbeidswet wordt het stakingsrecht erkend. Het feitelijke stakingsrecht wordt echter uitgewerkt in een aparte wet die momenteel in de maak is. De Marokkaanse grondwet geeft werknemers het recht te staken of zich te verenigen in een vakbond, politieke partij, commerciële raad of professionele organisatie. Ongeveer 5 procent van de arbeiders is aangesloten bij een vakbond. De vroegere sterke invloed van de vakbonden is tegenwoordig meer gefragmenteerd; slechts drie van de zeventien vakbonden hebben nog een sterke invloed op de politiek.
Marokko is lid van de International Labour Organization (ILO).